cenap şahabettin

“niçin mi fikir değiştiriyorum? çünkü ben fikirlerimin sahibiyim, kölesi değil.” diyor. sahi ne güzel söylemiş... o kadar korkuyoruz ki bi süre benimseyip ait hissettiğimiz görüşlerimizden sıyrılmaktan. o kadar korkunç ki birilerinin bize kendi görüşünü sevdirebilmesi. zor çünkü dinlemek, hak vermek, anlayabilmek. oysa yığınla fikrimiz bize ait bile değil. birilerinin ortaya attığı, kendince düşündüğü şeyler. çoğumuz asla geliştirmeden, sırf yakın bulduğumuz için, öylesine sıkı sahipleniyoruz ki. garip, çok hem de. sırf birileri argo tabirle “vay dönek” demesin diye senelerce huzursuz hissettiğimiz bi ideolojiye hizmet edebiliyoruz. onu şekillendirmiyoruz, bize bi faydası da kalmadı ama kabul de etmiyoruz. düşünün, düşünelim, değişelim. farklı pencerelerde bulunmak iyidir, öyle düşünebilmeyi de öğreniriz. sahi empati de böyle bir şey değil mi? edit: imla