cenap şahabettin

1870 -1934 istanbul servet-i fünun dönemi şairi ve yazarıdır. edebiyat-ı cedide'nin önde gelen temsilcilerindendir. türk şairlerine sembolizmi ve parnasizmi öğreten şahabettin "sanat sanat içindir" anlayışını benimsemişti. dilde sadeleşme tartışmalarında osmanlıca'yı savundu, karşıtlarını alaycı bir uslupla eleştirdi. (bkz: tiryaki sözler)

ismini bir kere bile cenap diye okumadım, allah affetsin

(bkz: cenabettin şahap) adamın adı direk böyle kalmış aklımda. lisede sınava bile böyle yazmışım siz düşünün amk sonra hoca sınıfta taşak geçmişti

''doğruyu söylemek değil, anlatmak güçtür!'' ''iyiliği yalnız iyiler anlar, kötülüğü herkes.'' ''hayal, ruhun gizli kapısıdır. çoğu kez kötü fikirler oradan girer.''

arkadaş derste buna cenabettin deyince hoca sınıftan kovmuştu aq sydyssysshhs

-askeri tıp okumuş,63 yaşında beyin kanamasından ölmüştür. -kendisi ta küçük yaşlarda şiir yazmaya başlamıştır. -diğer servet-i fünuncuların aksine bireyselliği tercih etmiştir.

edebiyatımızda sembolizm akımının öncüsü olmuştur. servet-i fünun dışında bir topluluk içinde yer almamıştır. tabiat, aşk, kadın temalarını işlemiş toplumsal temalara hiç girmemiştir. arapça imgelerle dolu süslü ve ağır bir dil kullanmıştır. düzyazılarında nükte ve düşünceye sıkı sıkıya bağlı kalmıştır.

bi keresinde konu çalışırken şehap cenabettin demiştim allah affetsin o günden beri unutmam

ortaokul'da 3 yıl boyunca çantamda taşıdığım tiryaki sözler kitabının yazarı. hocalar kitap özeti istediği zaman " hocam ben nasıl özetini çıkaracağım" diyerek savuşturmuşluğum çok.

cenabettin diye okuyorum istemsizce her seferinde , elimde değil :(

bir beyaz lerze, bir dumanlı uçuş; eşini gaib eyleyen bir kuş gibi kar geçen eyyâm-ı nevbahârı arar... ey kulûbün sürûd-i şeydâsı, ey kebûterlerin neşîdeleri, o bahârın bu işte ferdâsı: kapladı bir derin sükûta yeri karlar ki hamûşâne dem-be-dem ağlar! ey uçarken düşüp ölen kelebek, bir beyâz rîşe-i cenâh-ı melek gibi kar seni solgun hadîkalarda arar; sen açarken çiçekler üstünde ufacık bir çiçekli yelpâze, nâ'şın üstünde şimdi ey mürde başladı parça parça pervâze karlar ki semâdan düşer düşer ağlar! uçtunuz gittiniz siz ey kuşlar; küçücük, ser-sefîd baykuşlar gibi kar sizi dallarda, lânelerde arar. gittiniz, gittiniz siz ey mürgân, şimdi boş kaldı serteser yuvalar; yuvalarda -yetîm-i bî-efgan! - son kalan mâi tüyleri kovalar karlar ki havâda uçar uçar ağlar! destinde ey semâ-yı şitâ tûde tûdedir berg-i semen, cenâh-ı kebûter, sehâb-ı ter... dök ey semâ -revân-ı tabiat gunûdedir- hâk-i siyâhın üstüne sâfî şükûfeler! her şâhsâr şimdi -ne yaprak, ne bir çiçek! - bir tûde-i zılâl ü siyeh-reng ü nâ-ümîd... ey dest-i âsmân-ı şitâ, durma, durma, çek. her şâhsârın üstüne bir sütre-i sefîd! göklerden emeller gibi rîzân oluyor kar, her sûda hayâlim gibi pûyân oluyor kar. bir bâd-ı hamûşun per-i sâfında uyuklar tarzında durur bir aralık sonra uçarlar. soldan sağa, sağdan sola lerzân ü girîzan, gâh uçmada tüyler gibi, gâh olmada rîzân, karlar.. bütün elhânı mezâmir-i sükûtun, karlar.. bütün ezhârı riyâz-ı melekûtun... dök hâk-i siyâh üstüne, ey dest-i semâ dök, ey dest-i semâ, dest-i kerem, dest-i şitâ dök: ezhâr-ı bahârın yerine berf-i sefîdi; elhân-ı tuyûrun yerine samt-ı ümîdi! ... -çok harika bir şiir olan elhan-ı şita.. sanki dizelerin oluşumu kar tanelerini andırır. komple bir şiir. komple bir şair..

"gariptir, yükü çeken manda ses çıkarmaz da kağnı inler."

"kusurumuz ne kadar çoksa, o kadar kusur ararız. "

''yalanı söküp atmadan hakikati dikmeye kalkışma; tutmaz.''

yalnızca aruz ölçüsü kullanmış heceye parmak hesabı demiştir

adam heceye parmak ölçüsü hesabı dedi ya la

“niçin mi fikir değiştiriyorum? çünkü ben fikirlerimin sahibiyim, kölesi değil.” diyor. sahi ne güzel söylemiş... o kadar korkuyoruz ki bi süre benimseyip ait hissettiğimiz görüşlerimizden sıyrılmaktan. o kadar korkunç ki birilerinin bize kendi görüşünü sevdirebilmesi. zor çünkü dinlemek, hak vermek, anlayabilmek. oysa yığınla fikrimiz bize ait bile değil. birilerinin ortaya attığı, kendince düşündüğü şeyler. çoğumuz asla geliştirmeden, sırf yakın bulduğumuz için, öylesine sıkı sahipleniyoruz ki. garip, çok hem de. sırf birileri argo tabirle “vay dönek” demesin diye senelerce huzursuz hissettiğimiz bi ideolojiye hizmet edebiliyoruz. onu şekillendirmiyoruz, bize bi faydası da kalmadı ama kabul de etmiyoruz. düşünün, düşünelim, değişelim. farklı pencerelerde bulunmak iyidir, öyle düşünebilmeyi de öğreniriz. sahi empati de böyle bir şey değil mi? edit: imla

"uzun söz uzun ökçe gibi kadınlara yakışır." sözü kendine atfedilen şairdir. bu sözünü cinsiyetçi bulmakla ona hak vermek arasında yıllardır gidip geliyorum.