sıcak bir yaz günü öğrenci işlerine bir iki soru sorduktan(ve olumsuz cevaplar aldiktan) sonra kapıdan çıkarken hissetim bunu. kafamda ise yine o şarkı çalıyordu. pinhani'den ben nasıl büyük adam olucam.
sonra başka bir gün, başka bir mevsimde; kışın ortasında yıkık hissettim kendimi. 7 yıllık dostmu son görüşümdü. bir yerde okumuştum. 7 yıldan fazla süren dostluklar hep sürerler diye. bizimkisi her şeye rağmen zaman aşımına uğramıştı.
bugünlere daha yakın bir gecede yürümeye karar verdim. sadece birkaç kilometre yürümeliydim. sonra daha mutlu olacaktım. mutluluğu bir şeylere bağlamak gerekiyordu. yürümek pilav günü gibiydi. 3 eski arkadaşımı gördüm. normalde görmezden gelirdim. onlar da böyle yaparlardı ama bu defa durdurup (ilk başta kendimi hatırlatıp) muhabbet ettim. yapmamam gerekirdi ama hepsini kendimle karşılaştırdım. benden daha iyi olduklarını gördüm. yine yıkık hissetim kendimi. yine de bir önemi yoktu.
şimdi yıkık olduğumu kanıtlamaya çalışırcasına neden bu yazıyı yazdığımı bilmiyorum. belki de bunu diğer onlarca entirim gibi silmeliyim. normalde biri bana ezik veya yıkık dese gerçekten çok sinirlenirim. öyle olmadığımı düşünürüm.
sonuç olarak bir insan tamamen yıkık veya ezik olamaz. sadece öyle hissettiği anlar vardır. bazıları o anları geri kalan hayatında da kafaya takar hep öyle olduğunu düşünür. hayatında hiçbir şeyin doğru olmadığını ve olmayacağını, hep böyle başarısız olacağını düşünür. öyle değil cidden. her konuda kötü olmazsınız. herkesin iyi yaptığı bir şey vardır. önemli olan kusurlarını kabullenip iyi yönleri de düşünmek olmalı.