okuma yazmayı ilk öğrendiğimiz zamanlar deli sınıf öğretmenimiz, küçük kara balık’ın da içinde bulunduğu kitap serisini bize zorla okutmuştu. yazıları o kadar küçüktü ki ağlaya ağlaya okuduğumu hatırlıyorum. annem babam başımda dikilip zorla okutuyorlardı bana.
aynı kadın herkesin ailesine yaptırdığı ödevi kendi emeğimle yaptığım ve kapak yapmayı unuttuğum için beni sınıfın ortasında rezil etmişti. asla unutmuyorum, ailene yaptırsaydın da düzgün bir şey getirseydin gibi cümleler kurmuştu.
üçüncü sınıftayken haftalık deneme sınavları olurduk. ilayda diye bir kız vardı. denemelerde birinci olurdu. babam “keşke ilayda benim kızım olsaydı sen bir işe yaramıyorsun. bir kere birinci olsan dişimi kırarım. i̇şe yaramaz” diye azarlamıştı beni. aradan kaç yıl geçti, asla unutmam o anı. ertesi hafta ve sonraki hafta sınavla gerçekten uğraşıp birinci olduğumu hatırlıyorum. kendimi kanıtladıktan sonra eski halime geri dönmüştüm ama asla unutamıyorum bu anları.
tramvatik bir ilk okul geçirdim. olaylar olaylar...