bazi anlar cok akiskan bir sekilde konusup muhabbeti cok iyi ilerletebiliyorum ama konu duygulara gelince zerre konusasim gelmiyor. konusasim gelse bile konusamiyorum. bi kem kum, bi ı hı he hi... i̇nsanları hicbir zaman anlayamazsiniz, tam iliski kuramazsiniz, sadece o durumu kendiniz yasamis gibi dusunur ve kendiniz yorumlarsiniz, karsi tarafin ne hissettigini anlayamazsiniz. boyle dusundugum icin olsa gerek, hislerden konu acildi mi ya lafi kisa kesiyorum ya da susuyorum. ama yok, konusalim diyen olursa konuyu cevirip bilime döndürürüm, beyin firtinasina sebebiyet verebilirim. tabi bu durum karsi tarafa da bagli 😂
ek; bu yuzden olsa gerek, cok yogun hislerimi fark ettigim an susuyorum. karsi taraf dogru duzgun bilmez. ve cocukluk askimdan genclik sevdama kadar, hep uzaktan baktim. i̇mkansizliklsrini dusundum, bana gelenleri sevmeye calistim. bu da geceye
itirafım olsun.
(bkz: asosyal itiraf)