şiirin büyük büyük önermeler barındırmasından hele hele ideolojik kavgalara meze olmasından irite olurum.
benim için şiir ne kadar subjektifleşirse ne kadar özelleşirse o kadae devleşir.
ancak bu şiir kendine münhasır bir güzellik barındıran nazım hikmet denilince ilk aklıma gelen şiirlerden.
i̇nsana dair dokunan yerlerini ölesiye seviyorum. nazım hikmet’in bütün şımarıklıklarını unutacak kadar seviyorum bu şiiri.
birlikte yaşamanın, ne kadar birey olsak da öteden beriden insanın insana yaptığının, kümülatif toplumun yan etkilerinin, birden bire özden öze biricik olan insan canlısının zorunlu olarak büyük bir organizmayı andırmasının sonuçları konusunda içten bir manifesto gibi gelir bana bu şiir.
bir insan ki ötekisinden berisindekinden ayrı düşünülemiyor.
kocaman bir koloniden dahası olması mümkün olamıyor.
lafı gelmişken nazım hikmet’in ve bu minvalde olan tüm şiirlerinin yıllardan beri ucuz solcu propagandalarına, bayağı rakı masalarına meze edilip alabildiğine çiğleştiriliyor olması ben derinden üzüyor.
son dizelerindeki naifliği ömrümce unutmam ben!
benden bir şeyler var burada.
ömrümce unutmam ben, cebimde taşırım.
---
spoiler ---
ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin
— demeğe de dilim varmıyor ama —
kabahatin çoğu senin, canım kardeşim!
---
spoiler ---