üst not: üstteki yazar gitmiş.
leş gibi bir histir. üstteki yazar gibi ben de ilkokulumun lisemin parmakla gösterilen öğrencilerindendim. sülalenin en başarılısı benim. tip olarak da balkan göçmeni olmanın avantajlarını taşıyorum.
ancak insanların daha kötüsü arkadaşlarımın beni kıskanmasından çok rahatsız oldum hep. çocukken anneleri babaları beni örnek göstererek çocuklarını azarladılar bazen gözümün önünde yaptılar. sonra doğal olarak arkadaşlarım beni kıskandı. hep benimle kendilerini yarıştırdılar. aile içinde de böyle. akrabalarım aslında çok zeki olmadığımı düşündürmek için hep önümde kendi çocuklarını övdüler. benim başarılarıma da gölge düşürmeye çabaladılar. ulan ailemsiniz akrabasınız ben şimdi size nasıl güvenebilirim zor zamanlarımda ya da arkadaşlarım beni kıskanırken nasıl aralarına girip oynayabilirim.
ulan keşke ailemde okulumda mahallemde ortalama başarıda bir insan olsaydım da hiç kıskanılmasaydım.
not: başarı derken etrafımdaki insanların başarı olarak gördüğü "okul-ders" başarısından bahsediyorum. onun dışındaki hayatım tam bir başarısızlık ama kimsenin bundan haberi yok.