kendi yurt hayatımda artık göremediğim güzelliklerdir.
eskiden odamızda bir aile ortamı vardı. benden büyükler abilerim gibiydi. yaşıtlarımla zaten kardeş gibiydik. beraber yerdir beraber aç kalırdık. birimizin parası bitince herşeyi ortaya alırdık. kimse birbirini üzmesin diye uğraşırdık. geceleri sabahlara kadar balkonda dertleşirdik. kiminin sorunları büyüktü kiminin sorunları küçük ama herkesin derdine aynı üzülürdük. sabahları kalktığımızda, gece yatmadan önce, günün herhangi bir saatinde birbirimizi güldürecek iki kelime lafımız olurdu. birlikte yemeğe giderdik birlikte dışarı çıkardık.
artık herşey değişti. odadaki abi kardeş tayfamızdan herkes dağıldı. bir ben kaldım geride. bir de yeni gelenler. şimdi odada kimse birbiriyle arkadaş sayılmaz. birlikte takılmaz. dışarı çıkmaz. hatta çoğunun telefonu bile yok bende. birisi aç yatsa kimsenin haberi olmaz. birisi üzgünse kimse yüzüne bakmaz. acaba karşımdaki üzülür mü diye düşünülerek cümle kurulmaz. böyle kötü bir yere dönüştü.
allah biliyor ya çok bunaldım artık. vallahi sıkıldım bu ortamdan. burdan kurtulacağım güne en az 3 sene var. allah'ım bana sabır ver.