i̇lk kez bir cenazedeydim ve bu da sehit cenazesiydi. rutbesiz er, ailesi sonra gitme dese de gidecem diyen bir köylüm. evli, esi hamileydi.
i̇lk siren seslerini duydugumda tuylerim diken diken oldu, tum vucudum karincalandi.
sonrasina gelelim; kadin, kollarina girmis iki kadin askerle yururken elleri karninda birlesiyordu. daha hafifce tumsek yapmis bebegi kim bilir ne kadar aci hissediyordu o an. birakin yutkunmayi, nefes alamamistim. aglamamak icin kendimi sıkmaya elime tirnaklarimi gecirmeye basladigimda anladim.
asla unutamayacaktim hicbir seyi.