fakat allah kahretsin! i̇nsan anlatmak istiyor albayım,
öyle budalaca bir özleme kapılıyor.
bir yandanda hiç konuşmak istemiyor
tıpkı oyunlarda ki gibi çelişik duyguların altında eziliyor.
fakat benimde sevmeye hakkım yok mu albayım?
yok.
peki albayım.
bende susarım o zaman,
gecekondumda oturur anlaşılmayı beklerim.
fakat albayım, adresimi bilmeden nasıl bulup anlayacaklar?
sorarım size, nasıl kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı?
ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek.
bir yandan da gözucuyla ölümümün nasıl karşılacağını seyretmek istiyorum.
tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan,
bir yandan da kılına zarar gelsin istyemiyor.
küçük oyunlar istemiyorum albayım.
kelimeler, kelimeler albayım, bazı anlamlara gelmiyor…“
okuduğum zamandan bu yana beni anlattığına inandığım paragraf budur.