bugün hayatımın en ilginç ve en güzel anlarından birini yaşadım sanırım.
hiç tanımadığım büyük ihtimalle de bir daha hiç görmeyeceğim birinden hediye aldım.
arkadaşlarla bugün
sığacık'a gidelim dedik.
tam da bugün pazarıymış oranın bir sürü sarma dolma börek falan satılıyor. neyse aldık bi şeyler geçtik sahile.
denize salladık ayaklarımızı oturuyoruz.
ben diğer iki arkadaşımın ortasında oturuyordum ve o sırada aldıklarımızı yemekle meşguldük.
yanımdaki arkadaşın az uzağında bir amca oturuyor ama çok dikkat etmemiştim ben ona.
bir süre sonra amca önce arkadaşımla konuştu sonra bana anlattı durumu.
meğer amca parkinson hastasıymış ve orada çizim yapıyormuş.
ben yemekle meşgulken benim resmimi çizmiş, bir yandan izin almadığı için özür diliyor bir yandan da almamı rica ediyor.
halbuki görüş açısı açısından arkadaşımın konumu daha iyiydi beni net göremiyordu bile neden beni çizdi anlayamadım.
ben yok önemli değil çok güzel olmuş çok beğendim falan derken "bir de şunları yazar mısın üstüne eğer sende istersen, ben parkinson hastasıyım yazı yazamıyorum ama çizebiliyorum hastalığımın ilerlememesi için çizmem gerekiyor" dedi.
bende istediğini yaptım teşekkür ettim. bu hastalık nasıldır tam olarak tedavisi var mı bilmiyorum ama
inşallah o da sağlığına kavuşur.
çok garip bir andı benim için.
her şeyden habersiz hem de yemek yerken bir anda resmim elime verilince ne diyeceğimi bilemedim. şaşkınlıktan ismini sormayı bile unutmuşum :)
bana söylediği dizeler şiirden mi bir kitaptan mı bilmiyorum hiçbir yerde rast gelmedim.
ama epey mutlu etti bu olay.
i̇zmir'i seviyorum.
i̇zmir insanını seviyorum.
buradaki ilişkileri seviyorum.
buna benzer bir çok şey yaşadım bu şehirde ve bir o kadar da duydum.
5 yıldır buradayım ve bu sene gideceğim için aşırı üzülüyorum.
---
spoiler ---
yusuf'u bekleyenler züleyha'yı yaşayacak.
uçurumu sevenler kanatlarını takacak.
---
spoiler ---
11.03.2018
seferihisar/sığacık