annemdir. sebebi ise babamın annesidir.
diğer gelinleri ve hatta kendi kızları bile yüzüne bakmazken sırf hasta diye annem ona evini açtı, kendi eliyle besledi aylarca. üstelik geçmişte yaptığı onca kötülüğüne rağmen. babam bile anneme "bakmak zorunda değilsin, kendine kötülük ediyorsun. değmez ki. " dedi. o kadınsa iyileştikten sonra annemin merhametini, emeğini hiç edip öylece yok saydı. eski kötülüğüne, pisliğine döndü. bir ayağı çukurda ama hala kıskançlıkla iş çevirme peşinde. i̇nsan hani belli bir yaştan sonra yumuşar, kalbi açılır, en olmadı ölüm korkusuyla pişman olur diye düşünüyor. olmuyor, ne hikmetse. "allah ıslah etsin onu." annem de sadece bunu söylüyor.
ne diyeyim, allah kimseyi böyle insanlarla karşılaştırmasın.