gerçekten mutlu mu geceler?
o seni, sen beni, ben kimi?
onda gördüklerini benden beklerken
ben otobüs geçmeyen bir durakta gibiyim
tabelası bile olmayan
kaldırımın kenarına dikilmiş bir direk
bir zamanlar
geçermiş belki
uzun zamandır görmemiş kimse
güzergahı değişmiş
o gün bugün
yürürmüş insanlar
başka yerlere
ne çok
haklılık yüklü sorular soruyorsun bana
kendimi savunmak bile istemiyorum
öyle ki
savcılık makamının tek tanığı sen olsan bile
kırılacak kalemim
iyi halden ceza indirimi mevzubahis bile değil!
diyorsun ya ansızın arayıp sorsan beni
nasılım, ne haldeyim...
tüm anlarıma ipotek kondu bankalar tarafından
geleceğimi borç alıp harcadım
başka hayatlara ipotek konmasın diye şimdi
elimdeki hayatı yaşamayı bıraktım
bundan sonra her an
başkasına ait
ansızın arama isteklerime el kondu
çünkü ben o anları çoktan harcadım...
mutlu mu şimdi geceler?
yorgunluğun geçecek mi artık
benden uzak durduğunda...
ne kötü biliyor musun?
bilmiyorsun tabi ki...
sana vazgeçme! bile diyemiyorum...
öyle bağlı elim kolum,
öyle vazgeçiyorum...