insanın kendi adına yapabileceği en güzel eylem.
fakat "yaşlanmak" ile karıştırılmamalıdır. zira olgunlaşma süreci somut rakamlardan da, dünyevi makamlardan da, çektiği ilgiden de bağımsızdır..
misal; kaybedilen bir savaşın bulgularını ortadan kaldırmak, mağlubiyetin üstünü örtmeye çalışmak ve hatta o savaş hiç yaşanmamışcasına hareket etmek acizlikten başka bir şey değildir.
öyle sanıyorum ki bu konuda verilebilecek en örnek amerika'nın kaybettiği;
vietnam savaşı..
malum savaş sonrası amerikan hükümeti savaşın nedenlerini ve sonuçlarını halka tam olarak açıklayamamıştır. bunun yerine yine her zamanki gibi amerikan rüyasına başvurup hedef şaşırtmıştır.
akabinde hollywood aşka gelir.. rambo vietnam'ın hakkından tek başına gelir, rocky balboa her zaman kazanır, dünyayı hep amerika kurtarır vs. vs.
arap baharı ve türevi olayları tetikleyip dünyayı savaşa sokan amerika, gerçekte dünyayı hiç kurtardı mı? ya da imkanı olsa kurtarır mıydı?
tabi bu söylediğim sadece bir ülkeye özgü değil. günlük hayatta yolda gördüğünüz sıradan bir insan bile, yeri gelince bu tarz yöntemlere başvuruyor.
açıkça kaybettiği tartışma sonrası haksız olduğunu kabullenemeyenler. kabul etse bile kısa zaman sonra yan çizenler. seçim sonrası seçimi kaybeden liderlerin ortalık durulana kadar ortaya çıkmaması.
ya da derbi günü tuttuğu takımın formasını sırtından çıkarmayan ama derbiyi kaybedince formasını bir süreliğine sırtından uzak tutmaya and içen taraftarlar..
mağlubiyetin acısını onurlu bir şekilde yaşamak, galibiyetin coşkulu sevincini onurlu bir şekilde yaşamaktan daha fazla meziyet ister.
erdem gerektiren yagane şey; herhalükarda daha da olgun olmayı kendine gaye edinmektir.
en olmaz durumda bile en azından mental açıdan gelişmek, gerektiğinde geri adım atmak, özür dilemek, teşekkür etmek hatta tebessüm etmek..
hepsi olgunluk gerektirir. olgunluk da istikrarlı olmayı..