insan mıyız artık emim olamıyorum. apartmanda bazen komşularla (bizzat amcam yengem ve çocukları) karşılaşıyoruz birisi bile selam vermiyor. durakta görüyorum kafasını diğer tarafa çeviriyorlar, ben konuşuyorum. nasıl yaratıklar oldunuz siz ya? bir merhabayı selamı çok görüyorsunuz. en alakasız adını bilmediğim komşumuz arkadaşıma bana iyi günler diyor. bu kadar mı umursamaz oldunuz, insani duygularınızı yitirdiniz? kimse kimseye selam vermek zorunda değil, modunda değildir ama gülmek bile sadakayken insana yokmuş gibi muamele yapılması iğrenç bir şey. girdiğim yerlerden çıkarken oradaki çalışanın yapması gereken şeyi yapıyorum güler yüzü ben takınıyorum. neden bu kadar mutsuzuz? akşam bakkaldan çıkarken iyi akşamlar dediğimde o kadar mutlu oluyorum ki. insanlar insan olmayı iletişim kurmayı unutmuş.