üniversitede geride bıraktığım hazırlık senesinde, lisedeki o yakın arkadaş ortamını bulamamış, 1. sınıfın ilk haftalarında da yalnızca bölüm arkadaşlarını az çok tanıdıkça o ortamı asla bulamayacağımın inancı bir hayli artmıştı. hatta kabullenmiştim. i̇lk defa üniversitede yalnız gezer oldum. sonra üniversitemin tiyatro topluluğuna hiç aklımda yokken liseden bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine girdim. okulun genelinden farklılar. aramızdan ayrılanlar, bırakanlar olduğunda üzülüp üzerine günlerce düşünebiliyorum. üniversiteye geldim geleli ilk kez böylesine bir ortamın içindeyim ve şaşırdım. anlaşabileceğim birilerinin aslında burnumun ucunda da var olduğuna gerçekten şaşırdım. birbirimizin iyi halini de kötü halini de gören kişileriz ve dün şunu sordu herkes kendine; neden cumartesi sabah 6-7'de kalkıp okula geliyoruz? buraya her cumartesi bizi getiren motivasyonumuz ne? eminim hepsinin de değişik cevapları var kendi içlerinde. sanırım beni de bu topluluğa, bu disipline, cumartesi sabah 6'da kalkmaya yönelten motivasyonum bu şahane arkadaş ortamı. orada dün öylesine eğlendim ki. önceki senelerde cumartesi günü tek yaptığım şey bilgisayar oynamaktı. kalabalıktan nefret ettiğim için çıkıp dolaşmayı da tercih etmezdim. ama artık bi sorumluluğum var. ve en güzeli de bunun benim istediğim zamana kadar devam edebilmesi. günün birinde ben de mezun olacak ve hepsine veda edeceğim ama mezun olarak bile cumartesi günleri onlara katılma hakkım var. her neyse, kısacası etrafımda yalnızca berkecan ve pelinsuların olduğunu zannediyordum ama yanıldım. i̇yi bir arkadaşın, iyi arkadaşların ne zaman nereden nasıl çıkacağı hiç belli olmuyor.