hayatta bi insan için en önemli şey. ne olursa olsun arkanda olacak insanların varlığı muazzam bir şey, kıymet bilin.
ben onlarsız tatile falan çıkacağım zaman neler kuruyorum kafamda neler. ya çok kötü şeyler olur da, yolculuk imkanı falan kalmaz da onlardan bir daha haber alamazsam? ya savaş falan çıkarsa ve ben ailemden uzakta ölürsem? ya ben yokken onlara bir şey olursa ve ben yanlarında olamazsam? daha neler neler. Allah korusun bir gün birine bir şey olsa hiçbir şekilde hayatıma devam edemem sanıyorum. kimi zaman evden birkaç saatliğine çıktığımda bile onlardan ayrı geçirdiğim zamana yanıyorum, ölüm elbet bizi ayıracak o vakit gelene kadar geçirebildiğim tüm vakti ailemle geçirmek istiyorum diye. ruh hastası falan oldum sanırım, bu seviyeye beni ameliyathane kapısında babamın çıkmasını beklerken hissettiğim çaresizlik/yalnızlık getirmiş olabilir. ama şikayetçi değilim. gideyim de ailenin şu saatte ben dışında uyanık olan tek üyesi olan abime bi sarılayım. canım ailem.