manik depresif bozukluk

kendimde var olduğunu düşündüğüm psikolojik rahatsızlık. birisiyle kahkaha atıp eğlenirken beş saniye sonra kendimden nefret edercesine mutsuzlaşıp karalar bağlamaya başlıyorum. belki de hayatta gülünecek az şeyimiz kaldığı için kara bulutlar kahkahalarımıza çöküyor, çöker gibi yapıp fake atıyor. derdimin dermanı a’nın uyku fermanı deyip uyumakta buldum çözümü. fıstık gibi bir aktivite. hem beleş film izliyorum hem de sokakta para verip geçireceğim zamanı kendime enjekte ediyor, musmutlu uyanıyorum her sabah. 6 gibi uyanıp yüzümü yıkadıktan sonra, altı hava yastıklı ayakkabılarımı sıkı sıkıya bağlıyorum. ya ayağımdan çıkıp eve dönmeme sebep olursalar diye. eee, sağlam uyku için sağlam yorulmak gerek. her neyse işte. i̇şe, okula hatta camilere giden ufacık insanlar görüyorum. o bıkkınlık, çaresizlik ve yeri gelince mutluluk akan yüzlerine teker teker bakıp yürüyorum. dizlerimin bağı çözülene kadar yokuş çıkıp aşağıya film seti gezer gibi yavaş yavaş iniyorum. dertlerine derman arayışındaki bu insanlara dikkatli bakınca aynı dev ağaçlar gibi her kırışıklığa bir hasret, bir dert, bir sıkıntı iliştirerek yaş hesabıma girişiyor, bazen pes edip sahile inerek çayımı yudumluyorum. martılara bakıp simit atasım geliyor, atamıyorum. sokaklar aç insanlarla doluyken allahın martısına yemek vermek komik kaçıyor. canım sırma saç çekiyor. hemi de dalin kokulu. “belki martılar da numaradan aç taklidi yapıyorlardır ehehe” diye büyük simit stokları ifşa edilmiş bir martı resmediyorum zihnime. yine ehehe diyip kendi kendimin cem yılmazı oluveriyorum. derken gözlerim yatak odamın çatısına aşk dolu satırlarla ilan-ı aşk ediyor. aptal gözlerim de her defasında bu numaraya kanıyor...