çıkarken gittiğimi tüm mahalle duysun, anlasın diye kapıyı çarptım.burası benim mahallem.buradan uzaklaşmalı.yürüdüm bir şeyleri unutma isteğim ne kadar büyükse o kadar hızlı yürüdüm.onları geride bırakmak istedim.
bir banka oturdum.üşüyorum ama soğuk olmasına değil biraz müziğin olmamasına üzülüyorum.yine unutmaya çalıştıklarımı hatırladım.bu bank yetierince uzak değildi.daha uzağa yürümeli.
1 saattir yürüyorum.şimdi ıssız bir mahalledeyim.hiç bilmediğim bir çingene mahallesi.bu kaybolmuşluk hoşuma gitmeye başladı.mahallenin ortasında mendil satan zihinsel engelli bir amca.hatırlıyorum bu adamı.çocukluğumdan beri mendil satıyor.mahalle bomboş.tüm mahalle sakinleri iyi bir rüya görmeye çalışıyor.ama o burada, bir kabusun ortasında mendil satıyor.
ona yardım etmek istedim.zengin olmayı hayal ettim.bir politikacı olmayı hayal ettim.ama dedik ya bu bir kabustu ve ben ikisi de değildim.elimi cebime attım.birkaç bozukluk.hepsini verdim.mendil istemedim.sadece sarılmak istedim.evimden çok uzakta bir mendilciye sarıldım ve ağladım.
anladım ki.ne kadar gidersen git.unutmak mümkün değil.bir banka oturmak, bir müzik dinlemek, bir mendilciye sarılmak.hangi eylemi yaparsan yap ondan bir parça bulursun.o müziği koklarsın ve bu kokuyu tanırsın.hafızaya en yakın şeydir onun kokusu.
unutamıyacağımı anladım.
o gece sigaraya eski bir dost gibi ihtiyaç duydum.ama içmedim.
sabaha karşı mahalleme döndüm.