peki madem böyle bir başlık var, yazmak istiyorum.
şu yaşıma kadar hep şanslı bir insan olduğumu düşünmüşümdür. hiç arkadaş sıkıntısı yaşamadım mesela, hayır sosyal bir insan değildim ama arkadaş konusunda hep şanslı oldum. yeni bir okula başlarken, liseye başlarken hep bi şekilde tanışık olduğum insanlara denk geldim ve işin iyi tarafı o insanlar iyi, eğlenceli insanlardı ve hâla yakınız. arkadaş grubumuz oldu, beraber güldük, eğlendik. ara ara yalnız hissettim ama klasik ergen triplerinden başka bir şey değildi.
ve lise bitti, sınava girdik, sonuçlar falan derken hedefim uğruna mezun kalmayı göze aldım. şu an bu sancılı sürecin bitmesini dört gözle bekliyorum. belki de bu sürecin böylesine sancılı geçmesinin sebebi benim eğlenemememdir, sabah mutlu bir şekilde kursa gidemememdir. hatta belki değil, kesinlikle.
yapım gereği çekingen bir insanım ben, aşırı değil tabii ki de ama kendimi güvende hissedemeden "kendim" olamıyorum. olamıyorum işte, içimden gelmiyor. yeni arkadaşlarım bir şeylere kah kah gülerken o şen şakrak ben, onlara ayak uydurmak için bazen kendimi zorluyorum. ne bileyim, kanım kaynamadı belki de. ve henüz bir ay oldu, az bir zaman da değil.
dostlarımı özlüyorum, çoğu zaman çok yalnız hissediyorum. ve bu yalnızlık cidden çok kötü bir his. insanın gerçekten çok sevdiği, değer verdiği bir dostuyla kahkalar atıp eğlenmesi, çok güzel bir şey.
işin arkadaş tarafını geçtim, sevgili olmak nasıl bir şeydi unuttum. ara sıra eski sevgilim -şu ana kadar ki yaşadığım tek ve en büyük aşk- ile yaşadıklarımı hatırlıyorum, olmayan şeyleri hayal ediyorum ne biliyim, hayal etmeyi seviyorum ya. aslında her ne kadar ayakları yere sağlam basan boğa burcu olsam da, kendimi bazen hüzünlü, melankolik bir balık gibi hissediyorum.
sanki bir daha kimseyi sevemezmişim gibi geliyor. gelecek hakkında umutsuzum, çoğu meseleye karamsar bakıyorum. çoğu zaman sevilmek istiyorum, yeniden sevmek, aşık olmak... ama kim beni sever ki? ben uzaktan soğuk görünen bir insanım, kolay kolay açılamıyorum, nasıl flört edilir hiçbir fikrim yok, zira üç yıllık ilişkim flört aşamasına girmeden başlamıştı. hadi biri beni sevdi diyelim, o zaman da herkes yalancı, herkes çıkarcı...
bu sene bitip, hedefime ulaşıp, üniversiteye başlayınca da yine kafa dengi arkadaş bulamamaktan korkuyorum. sanki hayatımın şanslı dönemi sona erdi, artık bu zorluklarla baş etmek zorundaymışım gibi.
kendim gibi hissetmiyorum sözlük. eski -artık eski mi oldu?- beni çok özlüyorum. evet, beni. ben gibi hissetmeyi, bu şekil değil...