bana günlük konuşmada aşırı ilkel, yabanıl gelen dildir. hele o arap spikerlerin maç sunuşu yok mu... medeniyetin transit geçtiği bir dilmiş gibi hissediyorum.
sonra edebi açıdan bakıyorsun, işler değişiyor. o “messi, el messi, messiiiii!!! allaaaaağğğğğhhhhh cemila cemiiilaaaaaaa” havası gidiyor. yabanıllık, psikopatlık falan; komple gidiyor. yine de sevmem, orası ayrı.
***
sevmediğim diğer diller için
(bkz: rusça) -> sinsirella ve soğuk.
(bkz: fransızca) -> “o mösyö ben elit bir bireyim, sizinle muhatap olamam ” dermiş gibi konuşuyorlar.
(bkz: almanca) -> her an kavga çıkarabilecek, duygusallıktan uzak, aşırı soğuk bir dil.
***
sevdiğim diller için de
(bkz: ispanyolca) -> aslında latince ama bu ispanyollar ayrı bir sempatiklik katıyor dile, akdeniz insanı ne de olsa. buraya
italyancayı da ekleyelim, aynı nedenlerden dolayı seviyorum onu da. fakat öğrenecek olursam önceliğim ispanyolcadır.
(bkz: ingilizce) -> hele ki zenci kardeşlerimin konuşma stili.
(bkz: türkçe) -> sevmeyelim de taşa mı dönelim?