hakikaten ne güzel olur.
hem hiç tanımadığı birine her şeyi anlatabilir insan.
duvarlara konuşa konuşa içimiz çürüdü.
hem farklı da bir heyecanı olur,
el yazısını göreceksin sonuçta o yabancının,
hatta şiir yazabiliyorsa belki küçük şiir de ekleyecek sonuna, belki bi mani.
ya da resim çiziyorsa kuş böcek falan çizecek mektubun köşesine.
ya da senin tahmini yüzünü..
yani haber beklemenin tam olarak gerçeğini yaşayacaksın.
mektup yolu gözlemeyi tadacaksın.
velhasıl, mektuplu yıllara geç kalmış bir nesil için epey farklı bir deneyim olurdu.
(bkz: nostaljik bir takım işler)