biraz önce ahmet arif'in leyla erbil'e yazdığı tek taraflı aşk mektuplarında bir söz okudum. ahmet arif onu bir daha görememek düşüncesinin korkusunu hissediyor ve leyla'nin buna vereceği muhtemel cevabı söylüyor. yanı bir taraf acı içerisindeyken diğer tarafin hissiz oluşu. şöyle alıntılayım:
"... bir sene görmesem bu insana koymaz da bu bir yasak olursa ve hiç dönmemek karışınca işe, çok acı oluyor leyla. "
bundan sonraki cümle içimi tırmaladı,
"ama diyeceksin ki , "biz birbirimize o kadar alışmamıştık ki." "
....