t: üst üste yaşanılmış olayların, içinde bulunulan sürecin ve geleceğe dair umut vermeyen unsurların tüm benlik tarafından baz alınması sonucu, duygusal ve sinirsel refleksin uyuşması, özgüvenin çökmesi ve hissiyat yoğunluğunun azalması durumu.
başka bir deyişle; halet-i ruhiyenin yavaş yavaş körelmesi ya da kaba tabirle; çürümesi.
bu çürüme hali şu sıralar iliklerime kadar sızmış durumda. sanki ben rapunzel'im de saçlarım bitlendiği için onları kendi ellerimle kesmek zorunda kalmışım gibi hissediyorum. beni ben yapan şey bu aralar sanki yanımda yok gibi. ve hiç de öyle saklambaç oynar gibi bir halimiz yok. yokluğu şaka değil, gerçek yani.
bazı şeylerin farkına vardım. aslında hep farkındaydım da, galiba uzun süre inanmak istemedim, direndim. lakin gerçeklerin bir gün ortaya çıkmak gibi kötü bir huyu vardır. şimdi bu durumda olmamdaki en büyük etkenin yine "ben" olduğumun bilincindeyim. zamanında bile bile lades çok oynadım. bazı şeylere müdahale edebilirdim ama yapmadım. yapamadım değil, direkt kasıtlı olarak yapmadım.
bazen de polyanna gibi dolaştım ortalıkta. hep güzel şeylerin olacağını umdum, çevremdekilere de umut saçtım. kötü sonuçları öngörebiliyordum ama gözlerimle görmeden de inanmak istemiyordum. ne yazık ki; bütün öngörülerim birer birer çıktı. şimdi sonuçlarına katlanmaya çalışıyorum.
şu sıralar kabuğuma çekilmiş vaziyetteyim. geçtim bazı şeylerin adil olup, olmadığını. tanık olduğum şeylerin etikliğini de sorgulamıyorum artık. sadece yemek yiyip, müzik dinleyip, elime ne geçerse okuyup, izliyorum. biraz da uyuyorum. bazı şeylerin iyi anlamda değişebileceğine çok inanmışım, onu anladım. ama olmuyor, olaylar çoğu zaman umduğumuz gibi gelişmiyor.
artık yoruldum ve dakikada attığım kulaç sayısı da bu yüzden azaldı. (geçmişe) geri dönmek için çok geç ve ben kıyıdan çok uzaklaştım, bu saatten sonra dönemem artık. galiba sonum; herkesten uzakta, cankurtaranın bile beni görmediği bir yerde, son defa güneşe sırıtarak gözlerimi yummak olacak...