17 yaşlarımda yolda yürürken kafama geçirdiğim kapşonlunun şapkası ve kulağımdaki kullaklık ile görünmez olduğuma inanırdım. lisede derslerde en arka sırada tek başına oturup, yine kulağıma gizlemeye çalışarak taktığım kulaklık ile sessizce bağımı keserdim herkesten. teneffüslerde kimseyle gözgöze dahi gelmemek için uyuyormuş gibi yumulurdum sıraya. evde okuldan gelir gelmez uyur, gece olduğunda herkes uyurken ben tek başıma vakit geçirirdim. kendimi öyle soyutlamıştım ki, bırakın birinin beni fark etmesini, ben bile etrafımda ki insanları göremiyordum. böyle böyle derken bu hayat beni mutsuz etmeye başladı ama diğer türlüsünü hiç bilmedim. ha bu arada lisede 7. seneme geçtim. evde durumlar aynı, uyurlar, uyanırım, uyanırlar, uyurum. bazense tek başıma ızdırap çekerim geceleri, o zamanda hop iki hap attınmı uyku ile kendimi bile kendimden soyutlarım. bunada yaşamak diyoruz.