kahramanın karanlık odada tavana baktığı zaman gerçekte bir sahneden daha uzun sürüyor. hatta o kadar uzun sürüyor ki bazen insan zamanın geçip geçmediğini anlayamıyor. binbir düşünce. artık düşüncelerin çokluğunu tarif edebilmek için “ bir cok, bir milyon, binbir farklı, elli farklı şey” gibi kalıplar öyle yetersiz geliyor ki yazmak istemiyorum. kafayı yemek de zormuş arkadaş.
çok yazamıyorum bu ara. çok içemiyorum da. aylardır çok uyuyamıyorum. hiçbirşeyim eskisi gibi değil bu ara. korkmalı mıyım? uykudan değil de yazma ve içmeyle bir sorunum olacak diye korkuyorum. belki de gerçekten deliyimdir. belki de çok akıllıyımdır. ne demişti biri “ en tehlikeli deliler akıllı olduklarını söyleyenlerdir. “ bir başka söz de “ hiçbir deli deli olduğunu kabul etmez.” diyordu. şimdi biz ne tarafa doğru deliriyorduk. nasıl delirmiş sayılıyorduk? yoksa çoktan delirmiş mi oluyoruz?
delilik zihinsel özgürlük müdür acaba? ben bunu istiyorum sanırım. bedenim o kadar özgür olamıyor madem en azından beynim özgür olsun. düşüncelerimi taşısın en azından geleceğe. özgür bir şekilde ama. 10.haziran.2017 03.13
bunu buldum telefonumda yazdığımı hiç mı hiç hatırlamıyorum.