şu sıralar en yoğun yaşadığım duygu,
ne olduğu hakkında bir şey söylemek gelmiyor içimden,
ama köpekler gibi pişmanım,
içten içe kemiriyor, eritip yok ediyor bu pişmanlık,
ki ben yaptığım en yıkıcı şeylerden dahi pişman olmayan birisiyim,
pişmanlığım bir başkasının hayatına dair değil,
öyle olsa gider, bulur, helallik alır, beni affetmesi için kapısında köpek bile olurdum,
bu tamamen kendimle alakalı bir durum,
kendimi hep "zamanı geri almanın bir yolu var mı" derken buluyorum,
geçmişi düşünüp o şeyi yapmamış olsaydım diye ufak tefek hayaller kurarken irkiliyorum,
kafa dağıtmak için yapmadığım şey kalmadı,
buna, kafa dağıtıcı zararlı şeylerin hepsi de dahil,
ve fakat bundan bir türlü kurtulamıyorum,
biliyorum zamanı geri almanın bir yolu yok,
biliyorum bununla yaşamak zorundayım,
biliyorum, her şeyi biliyorum,
lakin kabullenmek biraz sancılı,
"geçmişi unutup önüne bak" ne kolay değil mi söylemesi?
"pişmanlık hissiyle yaşayamazsın, olan oldu artık" ne mantıklı bir teselli değil mi?
bunları o kadar çok duydum ki ve o kadar fazla söyledim ki kendime,
artık sadece yarım ağız gülebiliyorum ve "yaa öyle tabii, devam ediyoruz" diyebiliyorum,
(acı bir gülümseme ile) devam mı ediyoruz?
edemiyoruz işte,
şu bayram günü kendimi karanlık bir odaya hapsetmek ne denli devam etmek?
beş dakika yürüme mesafesinde kocaman bir deniz var, oraya bile gitmekten aciz hale gelmek ne demek?
arabanın kontağını çevirip biraz uzaklaşmak bu kadar mı zor gelir insana?
bildiğim şeylerin yanında bir de bilmediklerim var,
kendimi mi cezalandırıyorum? acı çekmekten mi hoşlanıyorum? pişmanlıklarımın bedeli mi bu?
bilmiyorum, bilmiyorum ve bilmiyorum...
sadece çok pişmanım, o gün o kapıdan çıkıp gittiğim için,
o kararı verdiğim ve herkese kabullendirdiğim için,
yaptığım şey, hayat kurtaran bir hamleymiş gibi davrandığım için,
bir süre kendi yalanlarıma kendimi inandırdığım için,
böyle bir insan artığı olduğum için,
dünyanın en aptal insanı olduğum için,
kendi açtığım savaşta kendime yenildiğim için,
yaptığım bir çok şeyi sebebini bilmeden yaptığım için,
"sonuçlarını düşünmek" diye bir şeyden haberdar olmadığım için,
hala yaptıklarımın arkasındaymışım gibi davrandığım için,
ve daha bir çok şey için,
pişmanım,
köpekler gibi pişmanım...
bir fırsat olsa, bir an, sadece bir an,
geçmişe gidebileceğim o küçük milisaniyelik an,
her şey bambaşka olurdu,
ama zaten her şey bambaşka oldu, keşkelerle doldu taştı,
ben düşünmekten aciz bir insanım,
yaptıklarımın bedelini hem hayat ödetiyor hem de ben kendimi cezalandırıyorum,
ya da böyle yaptığımı sanıyorum, bilmiyorum,
bu yükün altında ezileli çok oldu,
bakalım nerede bir son bulacak...