ciddi başıma gelmesini istemediğim korktuğum bir olay. her şeyin karşılıklı olanı daha güzel. bu da güzel belki ama zamanla yok edebilir insanı.
bir arkadaşım vardı. neredeyse 15 sene o çocuğu sevmeye devam etti (belki hala seviyordur bilemiyorum sonrasını)çocuğun bundan haberi yoktu. aile dostlarının çocuğu olduğu için sık sık gidip geliyorlardı.ve" onu her gördüğümde dilim tutuluyor,kalbim hızla çarpıyor "diyordu. arkadaşlığımız boyunca bahsetti. ilk sene abartı olduğunu düşünüyordum "nasıl olur lan resmen saçmalık olur mu öyle şey "diyordum kendi kendime. sonraki yıllar arkadaşım platonik aşkından bahsetti ve her sene daha kötü olduğunu gördüm. başka kimseyi sevemiyordu. çocukla öyle muhabbeti bile yokken bu derece aşık olması bana tuhaf geliyordu. ama vardı böyle bir şey işte şahit olmuştum. karşısına çok iyi kişiler çıkmasına rağmen hala platonik aşkından vazgeçemiyor.hala öyle mi bilmiyorum zor bir durum velhasıl kelam.