sonu mutlu biten şiir görmedim hiç, şairi öldü diye yetim kalan bir şiir, sakalını kesince mutlu olan adam, ya da saçlarını kesince huzurlu olan kadını da. kafa tuttum şairlere en çok da ahmet arif'e. ve bir gece vakti seni yazdım boş bir kağıda. kağıt güldü, ben güldüm, kalem güldü. lakin sonunu bilmiyordu mürekkep, umudu vardı kağıdın. sen de bilmiyordun bin serçenin gözyaşı kadar hüznü son mısramda bıraktığımı.
"
...
...
...
gittin. "
kalem suskun, adım yorgun, kağıt şaşkın.
bir dağa koysam bunca hüznü, dağ kaldıramazdı. sen bir vedaya sığdırdın, bense bir mısraya. i̇şte şimdi kaybeden sen oldun.
kağıt mahcup, adım asi, kalem zemheri.
mısra cehennem.