bisküviyi çok severmişim küçükken, birgün yine elimde bisküvi koltuğun tepesinde oturuyormuşum zil çalmış küçükkende babam eve gelince hep kapıyı ben açarmışım gidip sarılır öpermişim çok düşkünüm babama. zil çalınca heycanlanmış mıyım nolduysa artık koltuğun tepesinden yere kaloriferin üzerine düşmüşüm. ama ne düşme alnımda hala taşıyorum o günün hatırasını. tabi ben kafamın yarılmasına ağlamak yerine bisküvilerim kan oldu diye ağlamışım hastaneye de bisküviler elimde gitmişim. bu da böyle salak bir anı işte