babası eve gelir gelmez babasına koşan çocuk

ben artık bundan istiyorum. çocuk sevimsiz olursa gelişine vole vurabilirim ama.

psikopattır.

''babam geldi!'' :)

her akşam yaşadığım tarifi mümkün olmayan,yaşanılası bir duygu..heleki kız babasıysan..gerçi evlat evlattır..ama genede kız olsun ;)

o çocuk benken hiç yapamadim, her kostugumda babam beni göremeyecek kadar sarhos olurdu. benim evladim olursa sirf bunun icin evime gitmeyi iple çekerim sanirim

bendim bu çocuk.babam kamyoncu olduğu için ayda yılda bir görürdüm.cep telefonu da yoktu o zamanlar,pencere önünde beklerdik. gece en ufak tıkırtıya babam geldi diye uyanan çocuktur bu.

bi on yil sonra: "babam biraz daha gec gelse de rahat cigara icsem." diyecek olmasi pek muhtemel cocuktur.

yıllardır alışkanlığımdır. kapıya hafifçe iki defa vurur ve onun geldiğini öyle anlarım. ha aramız çok iyi değildir ama böyle gelmiş böyle gider.

keşke ben olsaydım. babamın arabayı park etme sesini duyar duymaz elimizde ne varsa bırakır yatağa yatardık uyanık görüp bağırırsa diye.

aramız harika değil babamla ama kardeşimle beni görmeye geldiğinde kapıya koştuğum doğrudur, baba işte ne yapsa affediyorsun..

Ulan dayanamadım çok güzel geldi be. Karikatür

kardeşim. sadece peder beye de değil, üni den memlekete döndükçe bana da yapardı bunu. tarifi mümkün olmayan duygulardan. sırf onun için her hafta döndüğümü bilirim.

aklıma direkt şu geldi. duygusal olamadım. ahah (bkz: yiğit özgür)

ben asla koşan çocuk olmadım

arabasının sesınden , merdıven cıkarken ayak vurusundan ve hıc degısmeye oksuruk sesınden tanıyıp o apartmana gırmeden kapıda hazır beklerdım , mis gibi talaş kokusuyla gırerdı eve sarılırdım ona . eğer olurda gun ıcınde eve gelırse gerı gıtmesın dıye ayagına otururdum o da oturdugum sekılde benı kapıya kadar gotururdu sonra annem ıcerı alırdı . babam ya harbı adam ..

6 yıldan fazladır bu duyguyu yaşayamıyorum. kıymetini sağken bilin.

oturma odasında çizgi film izlerken arabanın sesini tanır babam geldi diye koşarak açardım kapıyı güzel günlerdi

evet küçükken öyleydi şimdi de koşuyorum ama bu sefer ters yöne (bkz: odama )

babamdan geç geliyorum eve sağolsun kapıyı anahtarla açar açmaz oğlum geldi diye koşuyor kapıya boynuma atlıyor. seviyor galiba beni

birlikte vakit geçiren, konuşan ve sevgisini gösteren bir babaya sahip, şanslı bir çocuktur.

küçükkende koşardım büyüdüm hala gider sarılırım.

bununla karşılaşır.

buraya sırf babamı yazmak için geldiğim için bu başlık bana açılmış gibi geldi. babama kaç aksamdır koşamadığimı sayamadım babam kac gecedir evde degil bilmiyorum ben kac gece ağlayarak uyudum bilmiyorum.. ama daha acısı şu 3 yaşındaki kız kardeşim babam nerde kaldı diye sorunca ne cevap vereceğimi bilmiyorum.

ben koşmazdım. kapı sesini duyar duymaz ya uyuyo numarası yapardım ya da saklanırdım. he defasında ya bulur ya da gıdıklarıdı. çok güzeldi babamı körü körüne sevmek. hep en çok kimi seviyosun dediklerinde babamı derdim hiç tereddütsüz. büyüdükçe değişiyor tabi düşünceler. hatalarını gördükçe baban da olsa bi uzaklaşma oluyor. yine de varlığına bin şükür. allah başımızdan eksik etmesin, yokluğunu göstermesin.

hic yasamadigim icin bilemeyecegim. umarim cocugum yasar.

eskiden babam işten gelince biz koşar kapıda karşılardık. öper sarılırdık ne bilim çok hoş ve gerekli şeyler bence. ama yaş ilerledikçe olmamaya başladı ve bitti. artık sıra bize geldi galiba. (bkz: hadi inşallah)

babamı çok severim ama bunu yapmadım diyebileceğim kadar az yaptım sanırım. sadece şu anım var zihnimde: eski evimizdeydik. eski evimizin iki kapısı vardı; ön ve arka kapı. çok küçüktüm ve o sıralar topuklu terliğe takmıştım. sürekli evde, oyuncak süslü püslü topuklu terliklerle gezerdim. ve eskiyince hemen yenisini alırlardı. neyse, babam arka kapıdan gelecekti ve ben yeni alınan topuklu terliklerimle arka kapıya "baba, baaaak! yeni bunlaaağğr!" diye cırlayarak koşmuştum. babam da çok beğendiğini ifade etmişti. sanırım bir bu. çocukken tembeldim. kıçımı kaldırmazdım koltuktan. babam gelince de koşmazdım yani.

en büyük acımdır artık koşamadığım için. hoş şimdide kara toprağa koşa koşa gidiyorum

gelmediki koşalım

bizimki gelişine vole vurur öyle bir şey olsa

ne güzel bir manzaradir bu.böyle manzaram olsun her gün oturup izlemezsem be..

ben de yapiyordum çocukken sonra büyüdüm değisen bir sey olmadi aslinda ama bir ciddiyet girdi aramiza böyle hani iki kişi birbirini sever söyleyemez ayni öyle eminim o da ben küçükken sarildigi gibi sarilmak istiyordur ama sarılamiyor.

i̇nşallah çocuğuma nasip olur

babasına herşeyi yaptırabilir

bisküviyi çok severmişim küçükken, birgün yine elimde bisküvi koltuğun tepesinde oturuyormuşum zil çalmış küçükkende babam eve gelince hep kapıyı ben açarmışım gidip sarılır öpermişim çok düşkünüm babama. zil çalınca heycanlanmış mıyım nolduysa artık koltuğun tepesinden yere kaloriferin üzerine düşmüşüm. ama ne düşme alnımda hala taşıyorum o günün hatırasını. tabi ben kafamın yarılmasına ağlamak yerine bisküvilerim kan oldu diye ağlamışım hastaneye de bisküviler elimde gitmişim. bu da böyle salak bir anı işte

2 ay sonra 20 yaşıma giricem hala koşuyorum ve koşmaya mümkün oldukça da devam edicem

kapının sesini duyunca yerimden fırlayıp koridora koşardım. onun geldiğini görünce dururdum. küçücükken bile ona koşmak isteyip karşılık vermez diye kendimi tutardım. hiç bi zaman bu kadar samimi olamadım babamla. hep bu sevginin eksikliğini yaşattığı için bu burukluk geçmiyor.

ben. küçüklüğümden beri kapıyı koşarak açarım canım babam için. özellikle ben küçükken babamın şehir dışı görevleri çok fazla olurdu, günlerce gelemezdi, geldiği gün çok yorgun olurdu, o haliyle kucağına atlardım babamın, sanırım her zaman koşucam da

özlenilen ama gelmeyem günler

hiç öyle olamadım babam kötü birimiydi yok... ben soğuk biriydim doğuştan

5 yaşına kadar böyleydim sonra babannemlere verdiler beni ckcnfkfk

değişmeyen tek alışkanlığım. seni seviyorum demeye gerek bırakmayan nadir hareketlerden biri

aklıma hep "tam ayağıma oturdu hergele" karikatürünü getiren çocuktur.

asla yapmadım daha da yapmam zaten hak-et-mi-yor

çocukluğumun en güzel olayıydı nasıl özledim o günleri. şimdi eskisi gibi koşup sarılamıyorum babama. yaşımla beraber sevgimde büyüdü babama fakat ben bir kız çocuğuydum şimdi koca kız oldum. alem ne der'ler le büyütülen koca bir kız.

biz koşamadık daha doğrusu koşsakta bize açılan kollar yoktu ama eminim biz kolları açan anneeeemm diye koşulan olacağız :)