hiç kimse unutmaz, alışmaz, sadece hatırlamadan yaşar. hatırlamadan yaşamaya alışmaktır asıl alışmak. lakin yalnız anlarınızda, mutsuz anlarınızda, hatta çoğu anlarınızda aklınıza gelir. sırtında kamburu olan birinin kamburuyla yaşamaya alıştığı gibi düşünün. bizimde kamburumuz bu. onunla yaşamaya alışmak zorundayız. hayatta kimse ama kimse asla alıştım diyemez, unutamaz hiçbirşeyi.herkesin sırtında kamburu vardır, kimisine ağır gelir ,kimisi sabır çeker yakıla yakıla. kurtulmakta var kamburdan kurtulmamakta. lakin önemli olan kamburlu olmak değil, önemli olan kamburumuzun olduğunu bilmek ve kendimizi kandırmamak. yaşananlar, yaşanmışlıklar hiçbir zaman unutmaya alışılmaz, sadece öyle sanarsın ama son ana kadar hep oradadır. bunu anımsarsın ama kabul etmezsin. alışsaydı insanoğlu; 70 yaşına geldiğinde 20 yaşlarında gençken sevgili olan bir çiftin birbirini 50 civarı sene sonra gördükten sonra eşlerinden boşanıp birbiriyle evlenmesini hangi şiir hangi şair açıklayabilirdi? hangi bilim,sendrom, psikoloji dalı açıklayabilir? genel-geçer insanoğlu tavırları, dünyanın bize sunduğu hayat tarzı özentileri, psikolojik televizyon kuşakları derken benliğinden uzaklaşan insanoğlu alıştığını sanar. lakin kimse alışmaz arkadaş, seven,özleyen kimse alışmaz. hiçbir şeye alışmaz hem de. bunlar moda değildir insanoğlunun genetiğinde, bunlar gelenektir. geleneklerinizi unutursanız, haftalık moda ikonu gibi olursunuz. velhasıl hayatın başlarında aslında alıştım ve mutluyum yalanlarıyla ömür geçerken, sonlarına doğru gerçeği aramamanız dileğiyle... duygular ufak şeylerden incitilecek kadar ucuz değil, sevin birbirinizi, kopmasın ilmek ilmek ördüğünüz bağ inceldiği yerden...