ben bu çocuklardan değildim maalesef. akşam üzeri annemler dışarıda olurdu. biz de arkadaşlarımla oynardık. o fııısss sesini duyan annem, annelerimiz bağırmaya başlardı. "nisyan gel yanıma!" , "nisyan koş annecim, bak zehirlenirsin." vb. e tamam koşardık yanlarına, bu sefer hunharca sarılıp, ağzımızı ve burnumuzu kaparlardı. bilinçaltımıza öyle bir yerleşti ki bu hareket, annemler yokken arkadaşlarımızla birbirimizi korurduk. buna eyvallah ama çevredeki ufak çocukları tespit edip, yanımıza çağrışımıza ve burunları kapamamıza ne demeli? nefes almazdık bunları yaparken, bu entryi girerken de nefesimi tutmuşum. o ilacın kokusu burnuma geldi.