dün bin bir tane ulaşım varken, gidilecek yere vapurla gitmeyi seçtik.cunku bu vapura binmek bana bambaşka duygular hissettiriyor belki de o yüzden. her neyse yanımda da kuzenim var ,vapura yetiştik yetişeceğiz derken kuzenim bir sigara keyfi yapayım dur dedi ve onu bekledik bu sırada yanımıza bir amca geldi bir şeyler satıyordu işte kalem peçete falan .sonra amca bize ayak üstü nasihatler vermeye başladı. (yurdumun güzel insanları iş başında)
sonra konu eşini ne kadar çok sevdiğine geldi anlatırken bile gözü doldu.(bir an eski zamanda olsam dedim )helal olsun dedik. samimi insanları her zaman seviyorum. duygularını açıkça söylebilme cesaretini gosterenleri de. neyse ağır aksak adımlar ile yürüyoruz daha varmış vapurun kalkmasına . boş bi yer bulup oturuyoruz (özellikle cam kenarı ) sonra derin düşüncelere dalıp gidiyorken dikkatimi biri çekiyor biraz hayatın yorduğunu haykıran,biraz da endişeli biri. dış görünüş olarak farklı biri. sonra ben camdan bu maviligin tadını çıkarıyorum derken o da ne..kulağıma ince ve büyüleyici bir nağme çalınıyor. bir keman sesi o kadar profosyonelce çalınıyor ki gözlerim arıyor kim bu yetenekli kemancı diye. sonra şok oluyorum çünkü az önce gördüğüm o biri kalkmış ve sanatını sergiliyor özgürce. neden şok oluyorum ben de her ne kadar dış görüntüye karşı ön yargılı davranmak istemesemde davranmıştım işte. böyle bir yetenek beklemiyordum itiraf ediyorum. şaşkınlığımi atıp bir yandan deniz bir yandan da o melodinin tadını çıkartıyorum sonra..
edit :çıkardığım sonuç; herkes size bir şekilde ön yargılı yaklasabilir. bunu kırmak ise tamamen kişiye aittir.
ben bunu çok iyi öğrendim bu yaşadığım olayla.