link
yapılan bir araştırmaya göre bugünlerde, çağımızdaki bir lise öğrencisi bundan 70-80 yıl önceki bir sinir hastası, sinirsel problemler yaşayan kişilerle aynı stres, kaygı seviyesine eşit. bunun gibi haberlerle dolup taşıyor bültenler, kaldı ki gün ışığına çıkmayan onlarcası var. en net hatırladığım her gün önünden geçtiğim kızılay avm'de iki liselinin el ele tutuşup dördüncü kattan atlaması idi. nedir gençleri, bizi, henüz çocukları yaşamaktan öte ölüme iten, hem de hayatta kalma içgüdümüze rağmen. nedir hayatın tadını bizlere zehir eden? henüz daha çocuklar, henüz daha öğrenmediler bile hayatı. ailemizin bizden bekledikleri midir, insanların nasıl olmamız gerektiğini söylemesi midir hepimiz bambaşka insanlarken hem de? gülen gözler, şeker tadında gülümsemeler, hayat dolu kahkahalar.. hangi gençte görüyoruz bunları artık birkaç gamsız dışında?
tek umudumuz gençlikte diyoruz, gençlik bizi kurtaracaktır diyoruz. en azından kendilerini kurtarmalarını bekliyoruz ama hepsi bizlerin, insanların elinde tornaya girmiş birer ürünmüş gibi yetiştiriliyor. bir goncadan papatya olmasını istiyoruz ve kendini budamasına üzülüyoruz.