gençlik

çok güzel şey. özellikle geceleri tivitırda öylesine goygoy yaparken atılan menşınlar resmen hayat dolu. çok seviyorum ben bu ülkenin gençlerini. keşke elimde sihirli bir değnek olsa, o değneği götlerine soksam. ahaha şaka şaka, cidden seviyorum her birini. hepsi çok güzel. inşallah güzel dedikleri her şey onların olur.

güzel şeyleri arzulamanın hayaliyle geçiyor. sonra bir bakıyorsun bitmiş. ne acayip.

24-25 yaşından sonra biten ruh hali. kimisi ise içindeki çocuğu daha da erken öldürüyor, koşullar bunu emrediyor aslında. içten pazarlıklı, memur-beyaz yakalı-mavi yakalı zihniyetli, sıkıcı, sikko bir insan inşaa ediliyor, gençliğin iskeleti üzerinden.

hatalarla dolu.

doya doya yaşamadan ölmekten korktuğum zaman dilimi

dün gitti ! bu gün varsın.. yarın var mı ? dön arkana bir bak ölenler hep ihtiyar mı ? ömrümün güzel çağı! i̇çimdeki bin heves, her güzelin ardından tükendi nefes nefes…! artık sevdâ yolunda ne dilimde bir dua ne mızrabımda şevk var ne sazımda eski ses, her güzelin ardından tükendi nefes nefes… gençlik geldi geçti bir günlük süstü.. nefsim doyamamaktan dünyaya küstü..

link yapılan bir araştırmaya göre bugünlerde, çağımızdaki bir lise öğrencisi bundan 70-80 yıl önceki bir sinir hastası, sinirsel problemler yaşayan kişilerle aynı stres, kaygı seviyesine eşit. bunun gibi haberlerle dolup taşıyor bültenler, kaldı ki gün ışığına çıkmayan onlarcası var. en net hatırladığım her gün önünden geçtiğim kızılay avm'de iki liselinin el ele tutuşup dördüncü kattan atlaması idi. nedir gençleri, bizi, henüz çocukları yaşamaktan öte ölüme iten, hem de hayatta kalma içgüdümüze rağmen. nedir hayatın tadını bizlere zehir eden? henüz daha çocuklar, henüz daha öğrenmediler bile hayatı. ailemizin bizden bekledikleri midir, insanların nasıl olmamız gerektiğini söylemesi midir hepimiz bambaşka insanlarken hem de? gülen gözler, şeker tadında gülümsemeler, hayat dolu kahkahalar.. hangi gençte görüyoruz bunları artık birkaç gamsız dışında? tek umudumuz gençlikte diyoruz, gençlik bizi kurtaracaktır diyoruz. en azından kendilerini kurtarmalarını bekliyoruz ama hepsi bizlerin, insanların elinde tornaya girmiş birer ürünmüş gibi yetiştiriliyor. bir goncadan papatya olmasını istiyoruz ve kendini budamasına üzülüyoruz.

çürüyüp gidiyor

boşa harcamayın. tek bir salisesini hem de. geri getirilmeyen tek şey zaman çünkü.

''gençliğin güzelliği olmasa bile çekicidir; ihtiyar güzellik çekici değildir. '' (bkz: arthur schopenhauer) (bkz:youth) youth filminden mükemmel bir sahne

zaman ilerledikçe kıymeti anlaşılır oluyor, kıymetini bilin.

t : yazarının lev nikolayevich tolstoy olduğu bir kitap. artı olarak eski basımlarından birini çok değer verdiğim bir arkadaşım hediye etti. üzerine de not düşmüş, "okuyup anlamak, bilmek gerek çünkü insan en çok bilmediğine düşmandır." böylesine içten bildiğim bir dostumun bu hediyesi beni çok mutlu etti; umarım sizin de dostlarınız bildiklerinizdendir.

"Eyvah! Hem gençlik gitti, hem ömür gitti, hem müflis olarak kabre gidiyorum; keşki aklımı başıma alsaydım." (bkz: Mektubat) ( 422 )

sürekli bi sağa bi sola dönüyormuş. o yüzden nereye gittiği sıkça sorulur (bkz: asdfghjklşi)

şu zamanın türkiyesinde denk geldiği için çok üzüldüğüm yıllarım. çabuk biticek ve zaman hızla geçip gidicek diye çok üzülüyorum. tadını sonuna kadar çıkarmak istediğim yıllarımı yaşıyorum şuan. Gençliğimin tadını çıkaramamaktan ve ilerde keşke dememek için herşeyi yaşamaya, tadını çıkarmaya çalıştığım zamanlardayım. Bir daha bu kadar genç olamayacağız arkadaşlar.

Evde yatarak geçiyor. Kusura bakmayın ama ben böyle gençliğin amına koyim.

her şeyin farkında olup hiçbir şey yapamamak.

Kendileri olamıyorlar malesef, sağda solda ne görüyorlarsa onu örnek almaya çalışıyorlar. Karakter, davranış ve duyguları dahil kendilerine ait değil.

Gençlik geçiiiip gidiyor,insanın en verimli yaşları ama çoğumuzun boş geçiyor üzücü.

bence günümüz gençliği oldukça zor bir hayata sahip. gülmeyin, "dünya ellerinin altında daha ne olsun" da demeyin, zaten asıl problem de bu. özellikle son beş yılda internet dediğimiz şey öyle bir hal aldı ki, her gün imrenilecek şeylere maruz kalınıyor. bu da kendi hayatını beğenmeme, umutsuzluk, mutsuzluk ve eziklikten başka bir şey getirmiyor. bence bu zamanlarda başlayan memnuniyetsizlik ve mutsuzluk insanlığın geleceği için büyük bir tehlike arz ediyor. bir de türkiye gibi her günü problemli ve gün geçtikçe toplum bilinci bozulan ülkelerde genç olmanın ciddi zorlukları var. her kuşak birbirinden farklıdır elbette ama zannediyorum ki dünya ilk defa bu kadar net bir farklılık görüyor. kuşak çatışması ve istekler farkı tepe noktasında olabilir.

Her günü arkadaşlarla gırgır şamata, her haftasonu bir yerlerde kamp/gezi olarak hesaplıyordum ufakken. Şimdi ise bu saat oldu hala köpek gibi çalışıyorum, işim daha min. 3 saat sürer. İlerde birisi bana gençliğimi sorsa bunları mı anlatacağım amına koyim ya.

Rast geldiğim cümle "Gençlik bir kuş idi uçurdum tutamadım. İhtiyarlık maskaralık gezdirdim gezdirdim satamadım"

bu ülkede en kullanışlı ve en çok harcanan şey, umutlarınızla, çabalarınızla, emeklerinizle sizi hiçbirşeye getirmeyen, ama sizden başka herkesin faydalandığı şey.

ingilizcede bununla ilgili muazzam bir tabir varmış. iki gün önce pascal borland söyledi. “gençlik gençlerin elinde harcanan şeydir.”

Sabah 8 akşam 10 12 derken iş peşinde kayıyor ellerimden. Ne bir sosyal aktivite, ne bir arkadaş ortamı. Böyle mi olacağıdı gerçekten?

yavaş yavaş elimden kayıp gidiyor. mesela artık eskisi kadar iyi koşamıyorum, halı sahada tıkanıyorum. boş gevezelikler beni çekmiyor. muhabbet de pek sarmıyor artık. sıkıcı, gudubet bir insan olmaya başladım. mizahım da eskisi gibi iyi değil, yaşlı insanlardaki boş takıntılar yavaş yavaş karakterime oturuyor. yaş almak olgunlaşmak diyorlar da bir de kabuğun içini görmek lazım. daha çok çürümeye benziyor. içimdeki hayat çürüyor.

“gülüp eğlenmeliydim, su gibi akmalıydım şu yaşımda. oysa ağır ağır düşünüyorum geleceği. kaç gecem daha böyle geçecek? beni felaketler değil düşünmek mahvedecek .”

nereye gidiyor diye sürekli sorgulanan mevzu. yıllardır gidiyor ama henüz bu soruya cevap verebilen olmadı

26 yaşındayım ve bir telaş düştü içime.Gençliğim elimden kayıyor diye, dahası bir şeyleri beklemekle kayıyor diye. Ne zaman fark ettim bilmiyorum ama bir zamana kadar geçmişimi, geçen zamanımı geri alabilecekmişim gibi geliyordu bana ya da o zamanlar hep benimmiş gibi.Ne zaman ki kendime uzaklaştım, ne zaman ki ipin ucu kaçtı 40 yaşındaki insan telaşına büründüm. Bir daha liseye giden bir çocuk olmayacağız, bir daha tek derdimiz derslerimiz olmayacak, bir daha uzun uzun tatiller yapamayacağız, bir daha dershane çıkışlarında arkadaşlarla oturamayacağız, bir daha amfi sıralarında hocalara bir şeylerin tersini anlatamayacağız, bir daha aynı tadı vermeyecek döner ekmeklerimiz...