bazen o kadar saçma düşünceleri bile bir süre sonra olağan karşıladığımı fark ediyorum, sıradanlaşıyor her şey hatta kanıksıyorum.
daha önce hayatıma dahil olmuş bir sesi sanki bir daha duymazsam kulaklarım kanarmışcasına arıyorum.
görene kadar ihtiyacım olduğunu düşünmediğim, yokluğunu hiç yaşamadığım hatta adını dahi bilmediğim ama eminim ki görünce kendimi eksik hissedeceğim koca bir dünya var dışarıda.
yaşadıklarımı anlatıyorum hep birilerine, o birilerini hiç görmediğimden beri.
beklenmeden ortaya çıkan varlığıma, hiçbir sebebi olmayan varoluşuma günden güne daha da çok zaman tanımak gibi.