benim hiç mektup arkadaşım olmadı. öyle mektup seven, ince ruhlu insanlar yoktu fazla çevremde...
mektuplarımı çoğu zaman yazıp çocukluğumun (yani köpeğimin) yanına gidip onunla okurdum.
ilk ciddi mektubumu askere giden kuzenime yazmıştım. askerdeyken saklamış mektubumu dönüncede, defalarca açılıp kapanmaktan dolayı kırışmış, kim bilir ne tür duygu ve özlemle bakılan mektubu gösterip sarılmıştı bana .
"sen ne güzel kuzensin, canım abim. bu mektupla kendimi hiç yalnız hissetmedim" demişti.
nereden aklıma geldiğini düşündüm şimdi de,
benim sahi hiç mektup arkadaşım olmadı.
ara ara buraya mektuplar bırakmayı düşünüyorum.
olur da benim gibi şiir ruhlu insanlar varsa aranızda, lütfen yalnız hissetme sevgili dost.
biz en güzel mektup arkadaşı olabiliriz...