az önce içimdeki egoist nisyan dürttü beni. babaanneme çok yakındım ve yanına zıpladım. "babaanne benim gibi bir toruna sahip olmak nasıl bir duygu?" dedim. önce bir güldü, sonra "iyi" dedi. bu kadarcık mı yani? neyse, "benim en çok hangi huyumu seviyorsun?" dedim. cevap yine kısa "iyiliğini." i̇çim eridi yalan yok. seviyorum bu kadını. kısa ve net. güzelce öptüm. ellerimi tuttu ve yaz kış tekrar ettiği o klasik sorusunu sordu: "ellerin niye bu kadar soğuk? niye böyle giyindin? (kısa kollu giymiştim)" bir şekilde ikna ettim üşümediğime, tabi o sırada kollarımı tutuyor sıcak mı soğuk mu karar veriyor. bazen annemin beni sevdiğine şüphe duyuyorum ama bu kadın hiç şüpheye düşürmüyor. allah uzun ömürler versin.