galiba bu en zoru!
hani tuttuğun takım şampiyonluğu son maçta ezeli rakibine karşı kaçırmıştır ya da o hep hayalini kurduğun işin mülakatında elenmişsindir ya dünya başına yıkılır,sataşacak sövecek yer ararsın,kadere isyan edersin vesaire lakin bu başka bir durum tüm yıkıntıların bir inşası mümkünken yok olan,kaybedilen bir şeyin geri dönemeyecek olması hissi hiçbir şeyle tarif edilemez.kabullenilemeyen kayıp kimileri için anne ya da baba,kimileri için uğruna dünyaları karşısına aldığı sevgilisi,kimileri için bir dost veya kaybedilen şeyin sıfatı her ne ise o.
şöyle bir düşününce daha dün adını o'nun sesinden duyduğun,yemeğini elinden yediğin,kokusunu içine çekip büsbütün her şeyden soyutlandığın o kişinin artık yok olması ve bir daha geri gelmeyeceği düşüncesi ne derin bir boşluk!insan hangi kelimeye hangi anlamı sığdırıp anlatsın ki o şeyin yokluğunu...
giden bazen ebediyete bazen de bambaşka hayatlara yol alıyor ve geride öylece kalakalan sen.sanırım hayatta en boktan durum kabul etme mecburiyeti ''hayır ben istemiyorum bunu kabul etmiyorum gitmedi,ölmedi,terk etmedi tüm bunlar geçecek'' çırpınışlarının ne kadar faydasız olduğunu aslında en iyi çırpınan insan biliyor,biliyor da kabul edemiyor işte.
yerine yenisini koyamayacağı bir kıymetini kaybeden insanın yarası başka hiç bir yaraya benzemiyor zaten bundan derin yara mı olur?olmaz, geçmez de...acısı diner ama kanamaya devam eder ve bazen minik bir detay kan revan içinde bırakır, acısı dinmiş yarayı ilk günki haline getiriverir.kaybetmek ve kaybettiğini kabul etmeye mecbur olmak çok korkunç yaşamaktan öte düşüncesi bile korkunç.
yerine yenisini koyamayacağımız değerlerimizin kıymetini bilelim onları yitirmeden.