bir şeyin yokluğunu kabullenememek

galiba bu en zoru! hani tuttuğun takım şampiyonluğu son maçta ezeli rakibine karşı kaçırmıştır ya da o hep hayalini kurduğun işin mülakatında elenmişsindir ya dünya başına yıkılır,sataşacak sövecek yer ararsın,kadere isyan edersin vesaire lakin bu başka bir durum tüm yıkıntıların bir inşası mümkünken yok olan,kaybedilen bir şeyin geri dönemeyecek olması hissi hiçbir şeyle tarif edilemez.kabullenilemeyen kayıp kimileri için anne ya da baba,kimileri için uğruna dünyaları karşısına aldığı sevgilisi,kimileri için bir dost veya kaybedilen şeyin sıfatı her ne ise o. şöyle bir düşününce daha dün adını o'nun sesinden duyduğun,yemeğini elinden yediğin,kokusunu içine çekip büsbütün her şeyden soyutlandığın o kişinin artık yok olması ve bir daha geri gelmeyeceği düşüncesi ne derin bir boşluk!insan hangi kelimeye hangi anlamı sığdırıp anlatsın ki o şeyin yokluğunu... giden bazen ebediyete bazen de bambaşka hayatlara yol alıyor ve geride öylece kalakalan sen.sanırım hayatta en boktan durum kabul etme mecburiyeti ''hayır ben istemiyorum bunu kabul etmiyorum gitmedi,ölmedi,terk etmedi tüm bunlar geçecek'' çırpınışlarının ne kadar faydasız olduğunu aslında en iyi çırpınan insan biliyor,biliyor da kabul edemiyor işte. yerine yenisini koyamayacağı bir kıymetini kaybeden insanın yarası başka hiç bir yaraya benzemiyor zaten bundan derin yara mı olur?olmaz, geçmez de...acısı diner ama kanamaya devam eder ve bazen minik bir detay kan revan içinde bırakır, acısı dinmiş yarayı ilk günki haline getiriverir.kaybetmek ve kaybettiğini kabul etmeye mecbur olmak çok korkunç yaşamaktan öte düşüncesi bile korkunç. yerine yenisini koyamayacağımız değerlerimizin kıymetini bilelim onları yitirmeden.

hani derdini anlatacak sadece biri vardır, ama anlatamazsın; içinde fırtınalar kopar volkanlar patlar ama çaresizsindir elin kolun bağlıdır, sussan içini yakıp kül edecektir ama konuşsan kelimeler kifayetsiz kalır ya öyle işte

çorabımın tekinin yokluğunu kabullenemiyorum çıkarıp şuraya atmıştım işte

her şeyin çaresi olarak görürsün, onun sayesinde her şey yolundadır. bir gün allah alır onu senden, ben senin hep yanındayım demişti ama o an hayatta tek başına kaldığını hissedersin. o varmış gibi yaşamaya devam etmeyi deniyorsun sonra, kendi kendine anlatmaya başlıyorsun her şeyi çünkü o senin kalbinin en güzel yerinde duruyor biliyorsun . bunu insanlara anlatınca deli diyorlar, ama sen kendine iyi bir insan de.

bu zamana dek yaşadığım en kötü duygulardan biri. sürekli ama sürekli nasıl ve neden soru ekli cümleler kurulmaya başlanıyor. nasıl ya, nasıl? her şey bu kadar kusursuz giderken en ufak bir sorun yokken nasıl olur? hayatımdan tek bir kişi çıkmış gibi olmadı çok şeyimi kaybettim. en yakın arkadaşım, sevgilim, abim gibi onlarca sıfat sayabilirim. neden? allahım neden?

Kabul etmesekte alışıyoruz her şeyin yokluğuna. Gülerken, eğlenirken farkediyorsun alıştığını. Bunun için üzülüyorsun bu kez.Hayat devam ediyor ve en acı şeyler bile gün geçtikçe etkisini kaybediyor. Hayatta ki en güzel ve aynı zamanda en kötü şey alışmak olabilir. İnsan her şeye alışıyor, bazen çok kolay bazen ise ağlaya ağlaya...

Bir türlü alışamadım şu duruma. İnsanların ölümüne, sevilenin gidişine, ayrılmalara, yitirmelere... Yeni aldığım telefonu kullanırken bile uzun süre eskisini arıyor gözlerim. Bilmiyorum. Eski kafalıyım sanırım. Gideyim de bu aydınlanmanın üzerine bir tane şeftali yiyeyim.

Tek tıkla herkesin fotoğrafına ulaşabildiğimiz bu çağda onun bir tanecik, öyle iki metre ötede durduğu bir fotoğrafına bile ulaşamıyor ve asla ulaşamayacak oluşumu kabullenemiyorum.

Edemiyorum ulan işte. 1 ay olacak ister takıntılı ister aptal ister muhtaç deyin zerre umrumda değil. Gidişinin bende bu kadar etki edeceğini tahmin bile etmediğim kişi son 1 aydır yüzümdeki içten gülümsemeyi aldıda gitti. Sürekli onu düşünüyor sürekli onunla ilgili anılar canlanıyor. Uyuyayım diyorum rüyamda. Abi çıldırmak üzereyim artık ya. Başka bir şeylerle uğraşayım diyorum kendimi iyi hissediyorum, tık zihnime kelepçe vuruyor birden. Sabır diliyorum Rabbim sabır.

Bugün kırmızı oda izlerken şuna benzer bir söz söyledi Binnur Kaya, "sahi insan gerçekten bir vedaya hazır hissedebilir mi, hissederse ne zaman hisseder?". Ben henüz hazır değildim sığındığım dağların ayrılmasına, veda edemedim büyüdüğüm o küçük yuvaya. Şimdi tekrar düşünüyorum, asla hazır olamam bu duruma, daha veda etmeye bile hazır değilim çünkü.

Varlığını kabullenememekten zordur.

ölüme bile alışan varlıklarız, bir şekilde yokluğa da alışılır belki çokça sancılı olur ama hiç bi yokluk ölüm kadar gerçek değil

Kabul etmeden önce yokluğuna alışmak gerekiyor sanırım. Ama gelin görün ki; “Alışmak sevmekten daha zor geliyor Alışmak bir yara bağrımda kanıyor..”

Götür oğlu getir öğünü demişler. Anne besleyip ne çileler ile büyüttüğü oğlu toprağa gömmüş de ertesi gün öğününü yemiş. Kısaca bu söz hayat öyle ya da böyle devam ediyor demektir.

Ben dedemin yokluğuna hala alışamadım. 5 yıl olacak neredeyse hala anneanneme gittiğimde gözüm dedemi arıyor, bazen dayıma dede diye sesleniyorum. Çok saçma ama isteyerek çıkmıyor ağzımdan. Giydiği kıyafetleri görüyorum, böyle masum gülümsemesi geliyor gözümün önüne. Sen çok başkaydın, çok güzeldin. Sen benim babamdan daha babaydın. Biriciğim seni çok özledim...

İnsan kendini duvardan duvara da vursa tüm ortalığı ayağa da kaldırsa sonuç değişmiyor. Bir şeyi zorla kabullenmek insanın yüreğine o kadar büyük bir baskı yapıyor ki insan nefes aldığını bile hissedemiyor maalesef...

İnsanın karakterinde hasar yaratabilecek bir eylem. Sonuçta bir olayı kabullenmememiz, onun gerçekleştiği gerçeğini değiştirmiyor. Birinin ölümünü seyrettiğinizde beyniniz onu görüyor ve bilgiyi kaydediyor, siz duygusal anlamda kabullenmiyorsanız hissizleşebilirsiniz veya mental bir acı çekerek zamanla hastalanırsınız. Duygu ve mantık çelişmesidir bu. beyin acıyı öteleyip yaşanmamış sayıp hissizleşebilir, acıya maruz kalırsa hastalanablir. Veya fark edilmesi gereken noktalar vardır olayla alakalı hesaplamanız gereken olasılıklar neticesinde olayı kafanızda bitirin, siz de rahat edin beyniniz de. Bu olması gereken çözümdür.

bu geçmiyor yani belli bir zamanı var, o zaman geçince alışıyor insan. yine de hep o boşluk kalıyor. özellikle o "bir şey" sevdiğiniz bir insan ise. mesela (bkz: anne)