i̇nsan ömrünün bir parçasını verdiği birini nasıl unutur?
belki nefretle, belki sevgiyle, belki özlemle, belki pişmanlıkla hatırlarsın ama hatırlarsın işte. hangimiz unutmak için sevdik ki?
bir şarkı dinlemişsinizdir mesela. bir cafede duyarsınız, her şey canlanıverir. markette alışveriş yaparken en sevdiği meyveyi görürsünüz sonra, içiniz sızlar inceden. sabah bindiğiniz otobüste yanınızda dikilen adamın bilekliği çarpar gözüne "onun zevki de böyle" der içindeki ses. yolda yürürken karşıdan gelen adamın sakalına takılır gözlerin. güldüğün bir anın gelir aklına, bir an durulursun çünkü vaktinde onunla da gülmüşsündür. biri sıradan bir il ismi söyler, her şey gözünde canlanır. bir ayakkabı markası görürsün mesela, aklına o attığı fotoğraf gelir. gözün odandaki camın önünde takılı kalır, orada konuşarak sabahlamıştınız çünkü. böyle işte. unutmamak adına çok bahanemiz var aslında.