bu gun beni mal eden bi olaya şahit oldum. dershaneden çıktım metroya kendimi zor attım. geçtim koltuğa yerleştim. 1 durak sonra orta yaşlarında olan bir kadın gelip karşıma oturdu. rimeli akmış burnu ve gözleri pancar gibi kırmızı. elinde peçete var huysuz huysuz peçeteyle oynuyor. yanım da boş . 2 durak sonra bir anne ve kızı bindiler. kızının elinde uçan balon vardı. gülerek keyifle yanıma oturdular. gozum o anda karşımda ki kadına takıldı. dokunsanız ağlayacak deyimi var ya hah işte öyle bir bakışla anne ve kızını suzdu ilk önce. gözleri doldu. i̇lk başta böyle bi tuhaf oldum. acıdım galiba acaba çocuğunu felan mı kaybetmişti yoksa eşi çocuğunu mu göstermiyordu. kafamda bunlar donup durdu. bir taraftanda kızla mesajlaşıyorum telefona bakıp gulumsuyorum kafamı kaldırıp somurtuyorum. duygu karmaşası içinde metro yolcuğu yaptım.kadın arada sırada camdan anneyle kızı suzdu. ağlamadı gozyaşlarını içine akıttı resmen. elinden bir şey gelmiyordu ama adeta içi yanıyor gibiydi.
hafifçe eğildim peçete uzattım. teşekkür ederim diyebildi çatallaşmış sesiyle. gülümsedi böyle sanki onu anladığımı hissetti. metrodan indim sonra. derdini sikim lan diye içimden geçirdim. millet kim bilir neler yaşıyor ben ise 2-3 soru doğru yapamayınca isyan ediyorum çaresiz gibi kara kara düşünüyorum. ben bu gun çaresizlik nedir onu gordum. belkide kızına çok benziyordu o ufaklık opup koklamak geldi içinden ama yapamadı.
hala gozumun onunden gitmiyor o bakışı.