insanların teknolojinin ve modern köleliğin ilerlemesi ile kendini mâlum gezegenden bile büyük gördüğü anlar oluyor. öyle ki bu büyük görme durumu artık en küçükleri bile yalnızca oyun oynamak adına tek derdi oyun oynaması olacakken alınan oyuncaklarda bile daha bir seçici ve arkadaşının almış olduğundan daha üst modelini seçmesine neden oluyor. hayatın öyle ya da böyle getirileri insana bir şeyler katacakken daha güçlü olunması adına gerçeklerle çarpa çarpa bir şeyleri öğretecekken insan denilen varlık günden güne tükenmekte ve bu tükenişini bir başka insandan medet umar duruma getirmekte. bu medet ummanın en temel kısmını da hoşlanılan ilgi duyulan kişiden içten içe övülmesi, başkasından üstün görülmesi ele avuca sığmayacak nitelikte mühim bir şahsiyetmiş gibi hissedilmesi yalnız onun benliğini üstün tutmaktan geçiyor. bir de bunun yanında insan oluşunu bir kenara bırakıp gerek hayvanlara gerek ise kendi türüne karşı hem ruhsal hem de fiziksel işkence çektirecek kadar nasibine düşeni alamayanlarımız mevcut.
evren dediğimiz şey 13 milyar yıldır varlığını sürdürmekte. evrenin sonsuzluğu, o göz alan muhteşem ihtişamı karşısında dünya dediğimiz gezegen çok küçük bir yer kaplıyor hal böyle iken kendi içimizde elde olmayan durumlar yüzünden başkasına fark arttırmak neyin nesi olur? bir insanı sırf dış görünüşü ile sırf işi ile veya ırkı yüzünden küçük görmek kendini ise dünya devi olarak nitelendirmek, egosunu durmadan tatmin etmek gülünç bir hal almıyor mu? zaten bu yüzdendir ki böbürlenmelerimiz, insani duyguları abartıp kendimizden geçişlerimizi hesaba katmadan, bir başkasının canına dahi kastedebileceğimiz yıllar yılı sürdürülen savaşların, intikam almaların aslında ne kadar basit ve hiç yoktan yapıldığını anlamakta bize yardımcı oluyor.
uzun lafın kısası uğruna savaşlar yapılan, durmadan nefret duygusu ile perçinlenmiş intikam alma hazzının benliği ele geçirdiği, insanı insana kırdırtan dünya denilen yer aslında evrende yer alan ufak bir toz zerresi.