küçük imkanları kısıtlı bi ege köyünde doğdum. i̇lkokul 5. sınıfa kadar köyde birleştirilmiş sınıfta okudum. i̇stediğin i̇lçeye gitmek zordu. yaz tatilleri hele çok sıkıcı gelirdi. bizi denize götürmesi için babama yalvarırdık resmen. ama adam çiftçi bütün işi gücü yazın tarla da geçerdi. neyse sonra dan orta okul lise dershane falan derken hergün köyden ilçe ye gidip gelmeye başladım. nasıl bir yorgunluk ama anlatamam 7 sene boyunca on kat yaşlandım. köyden çıkınca daha mutlu olacağımı sanırdım.değilmiş. sonra univ okumaya ankara ya geldim. oh dedim büyük şehir ne güzel imkanlari vardır sinema tiyatro konser okul kulüpleri falan olur hepsine gidicem dedim. yaptim da. o kalabalık yorucu hayatin içinde anladım ki ben hep o sıkıldığım sakin köyümü özlemişim. hatta çocukken sıkıldığım yaz tatilleri hayatımın en güzel anlarıymış kıymetini bilmemişim. okul çıkışlarında evden getirdiğimiz peynir ekmeklerle yaptığımız piknikler en güzel etkinliklermis. bisikletle basklarinin bahcelerine gidip yediğimiz çağlalar erikler hayatımda yediğim en güzel eriklermis. kısaca hayatımın en mutlu anıymış ben farkında değilmişim...