muhacır destanı
"1878 türk-moskof savaşında şehit düşen kahraman dedelerimin ruhlarına ithaf."
doksan üç harbinde uruslar geldi,
bağlar ve bahçeler virana döndü,
kadınlar, çocuklar muhacır oldu
nice mutlu yuva yıkıldı, söndü...
ağlarken analar, yetim çocuklar
ateşe verildi köyler, bucaklar,
yıkıldı başlarına nice ocaklar
güzel yurdum yandı, virana döndü...
genç kızların ırzlarına geçtiler,
vahşilikte yamyamları aştılar
kundakları süngü ile deştiler,
felaketler gökten yerlere indi...
uruslar gelince rumlar öç aldı,
ermeniler azdı, evlere daldı,
kafirin süngüsü bağırlar deldi,
türklere hayat yok bilinsin dendi...
yomra, akçaabat düştü yollara,
güzel yurtlar kaldı zalim ellere,
sanki kilit vurulmuştu dillere,
güzel yurda dağdan köpekler indi...
vatan toprakları kafirle doldu,
türk'ün göz yaşları bir pınar oldu,
uruk askerinin silahı boldu,
pusatsız türk oğlu yandıkça yandı...
yiğit türkler hemen cenge girdiler,
vuruşarak şehitliğe erdiler,
tanrı huzurunda divan kurdular,
şehitlik şerbetin içmeyen yandı...
nuri der ki: dedem bu cenkte öldü,
hak etti, şehitlik rütbesin aldı,
bendeki öç ruhu dedemden kaldı,
damarımda gezen çünkü o kandı...
osman nuri kurt