6-7 yaşlarındayım. o sıralar para falan biriktirebiliyorum tabii, biraz da babam ekledi bana bilezik aldık. annem çok hevesliydi böyle abidik gubidik şeylere, oysa o yaşta veledin bilezik neyine, hele i̇stanbul gibi bir yerde..
o sıralar ben de mutluyum, böyle büyükler gibi takılarım var, hava falan atıyorum arkadaşlarıma. elin çocuğu taso peşinde ben altın bilezik kullanıyorum.
herneyse işte o zamanlar tabii sokakta büyüyorum. zaten o vakitler de az arkadaşım vardı, biriyle oynuyoruz. uzun, süslü püslü giyinmiş, bayağı takım elbiseli bir adam geldi, bakayım bileziğine çok güzelmiş dedi.
uzattım kolumu sen tut kerpeten ya da başka bir şey ile kesti. sonra afedersin alnına koyduğum 'ben bunu yaptırıp geleyim hemen' dedi ve gitti.
eve gittim, annem öyle güzel dövdü ki. bilemiyorum bana bir şey olmasından korktuğu için mi yoksa üç kuruşluk takı için mi anlamadım. komşu vardı beni annemden kurtardı, babam polis ekibi topladı geldi falan.
ama bulamadık bileziğimi, o herifi de tabii.
o günden sonra da bana bir şey alınmadı, haklı olarak. bu da içimde bir acıydı, düşündükçe iyi yine kolumu kurtarmışım diyorum ya da daha kötü şeyler olabilirdi, bilirsiniz.
artık en fazla bijuteriden aldığım 5 liralık küpeleri, kolyeleri kullanabiliyorum ama olsun, buna da olsun diyelim.