bizim bahcemiz vardi eski evimizde. bahcede de bi suru agac var. ama ben en cok erik ağacını seviyorum. yazda olda kisda olsa tepesinden hic inmiyorum. kac yasindayim ya 11 ya 12 fazla degil. tasinicagimizi evi yikacaklarini ve yerine yep yeni bi bina dikeceklerini soylediler. aslinda sevindim cunku eski mustakil bir evdi. sonradan ağaçlarında kesileceğini duydum tabi. benim sarteller atti. ilk once agaclar kesilecekmis. aq biz daha evi bosaltmadim bi durun. neyse bunlar ellerinle motorla geldiler. bende sabah erkenden kalkip çıktım erik agacinin tepesine kimse indiremiyor beni. biri cikarsa atlarim diyorum. gozumun kara oldugunu annemde bilir babamda yaparim yani. kimsede gelemiyor. beni o gun agactan indiremediler. hem ağlıyorum hemde agaclari koruyorum. adamlar gitti bende indim asagi. aradan 1 hafta gecti biz tasindik. arkadaslarim bize misafirlege geldiler anneleriyle baktim hepsi sulugoz noldu dedim senin agaci kestiler. oturduk beraber agladik. cunku o agac hepimiz agaciydi. hepimiz erik yerdik ondan. hepsine de ben ogretmistim agaca cikmayi.
edit; kızım