insan bazen sinirlenir. kırıp dökmek ister.
uğraşıp emek verdiği halde, gerçekleşmeyen hayalleri gelir aklına.
kaybettiklerini, başaramadıklarını düşünür. sonra kahreder yaşamına.
kimi bunu sessizce yapar, kimi haykırarak.
bazıları da boş vermeyi tercih eder.
yansa dünya umurunda olmaz onların.
hayatlarında ne gam ne de keder vardır.
insan, gözyaşı döker; bazen sevinçten, bazen de hüzünden.
bazıları bilmez ağlamayı; öylesine derinden hissettiği hisleri yoktur çünkü.
insan yorulur; hayatın yükünü üstlendiğinde.
nefes almak için kısa bir mola ister hayatından.
kimisi de yaşamını hızla tamamlamak ister, dur durak bilmeden.
ama bu insandan çok, tanrıya ve yarattığı kadere bağlıdır.
kalabalıklar içinde olmak ister insan; yalnızlığını unutmak için.
kimisi de kendisiyle baş başa kalmak ister; ya da sevdiği birkaç kişiyle.
kimisi aşkla yaşar, kimisi nefretle.
kimisi korkularıyla uyur, kimisi huzurla.
kimisi yerde arar mutluluğu, kimisi gökte.
benzemez ki, kimse kimseye.
kibarı da var, kabası da,
yalancısı da var, dürüstü de,
zengini de var, fakiri de,
duygusalı da var, hissizi de,
cahili de var, bilgini de,
miskini de var, çalışkanı da,
siyahı da var, beyazı da,
oralısı da var, buralısı da.
çeşit çeşit ve milyonlarca insan var.
içinde bulunduğumuz onlarca ortak payda var.
ve her birimizin işlediği ortak bir suç var;
asırlardır birbirimizi anlamadık, anlamaya çalışmadık.
bu; nuh nebi’den kalma işlediğimiz en basmakalıp suç...