kapitalist orta sınıftır. amaçları; üretimin devamlılığını sağlamak ve iş gücünü ayakta tutmaktır.
özellikle 14. ve 15. yüzyıllarda avrupa'da idari ve dini merkezler ortaya çıktı. bazı kentler de
meta üretim'in ve ticaretin artmasıyla gelişti. hal böyle olunca, zanaatin ve ticaretin gelişmesi sonucu kentlerde yeni bir sınıf ortaya çıktı.
burjuvaların zenginliği toprağa değil, kentlerde henüz ilkel durumda olan meta üretimi ve ticarete dayanıyordu.
burjuvazi, savaşla uğraşmazdı. toprak sahibi de olmadığından, soyluların yararlandığı hukuki ayrıcalıklardan yararlanamıyordu.
ticari sermayesiyle mülkiyetini elinde topladığı yeni üretim araçlarını
manüfaktür ve fabrikalar biçiminde merkezileştiren bu sınıf, toplumun sosyal yapısını değiştirecek bir güç haline geldi. ayrıcalıksız halkın içinden çıkan burjuvazi, ekonomik bakımdan üstün bir sınıf oluşturdu. ama politik bir güç olamamanın tıkanıklığını yaşıyordu.
yalnız bu çelişki, 17. ve 18. yüzyıllarda burjuvazi ile
feodal aristokrasi arasında iktidar mücadelelerine yol açtı.
burjuva sınıfı, toplumdaki diğer sınıfların (özellikle işçilerin) desteğini sağladı ve mücadeleye önderlik etti.
çalışan sınıfların bu mücadele içinde burjuvaziyle de zaman zaman karşı karşıya kalması, daha sonraki dönemde bir bütün haline gelecek olan
proletarya ideolojisinin temelini oluşturdu.
bu dönemde burjuvalı düşünürler de, bütün insanların doğuştan ve eşit bir biçimde bazı haklara sahip olduklarını savundular ve burjuvazinin siyasal iktidar mücadelesini ideolojik olarak desteklediler. bu görüşler, insanların özgür doğduğunu ve devletin, insanın doğuştan sahip olduğu haklara dokunamayacağını savunuyordu.
burjuva dünya görüşünün ve burjuva özgürlük anlayışının en önemli belgelerinden biri;
1789 fransız insan ve yurttaş hakları bildirisidir. buna göre, insanların temel hakları, özgürlük, güvenlik, baskıya karşı direnme ve mülkiyet hakkıdır.
burjuva dünya görüşünde mülkiyet hakkı, dokunulmaz ve kutsal bir haktır.